به گزارش دیدبان،چکیده

با بررسی ریشه‌شناختی واژه نماز در ایران و تاریخ کاربرد آن می‌توان به اهمیت این فریضه به عنوان فعلی عبادی در میان ایرانیان پی برد. واژه نماز در اصل از ریشه هندو اروپایی nem به معنای تعظیم‌کردن آمده است. نماز در اوستا به صورت اسم خنثی از ماده nəmah که در اصل از اسم خنثی námas در سنسکریت به معنای تعظیم، کرنش گرفته شده که همراه با ریشه kṛi فعل نماز کردن در مفهوم سر تعظیم فرودآوردن، احترام کردن است. این فعل در اوستا از صورت ماده اسمی مذکور در وجوه مختلف ساخته شده است. در زبان‌های ایرانی میانه شرقی و غربی واژه نماز در متون بجامانده از این دوران به کار رفته است. واژه نماز در این متون گاه نشانگر ادای احترام فرودستان به مقامات فرادستی و گاه به عنوان فعل عبادی بیانگر رکوع و خضوع بندگی در برابر پرودگار بوده است.

کلیدواژه ها: نماز؛ اوستا؛ سنسکریت؛ فارسی میانه ساسانی؛ فارسی میانه اشکانی؛ ختن

نویسنده:

فریبا شریفیان: عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور، تهران، ایران(استادیار)

فصلنامه مطالعات قرآنی - دوره 7، شماره 26، تابستان 1395.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.